Stoiński Ignacy h. Janina (1729–1782), konfederat radomski, stolnik urzędowski.

Był synem sędziego ziemskiego Dominika (zob.) i jego pierwszej żony, Zofii z Pisarskich, przyrodnim bratem Ksawerego (zob.).

S. aktywnie uczestniczył w samorządzie woj. lubelskiego; był już komornikiem ziemskim i lubelskim, gdy powierzono mu 13 II 1758 marszałkostwo lubelskiego sejmiku podkomorskiego. W r. 1759 na sejmiku gospodarskim (11 IX) wybrano S-ego, pełniącego także urząd podwojewodziego lubelskiego, na posła do bp. krakowskiego Kajetana Sołtyka. Wytypowany 14 IX 1762, po ponownej uchwale obradującego w Lublinie 13 IX 1763 sejmiku gospodarskiego został S. na rok dystrybutorem soli suchedniowej dla województwa. Podczas bezkrólewia po śmierci Augusta III został obrany na sejmiku przedkonwokacyjnym 6 II 1764 asesorem marszałka konfederacji woj. lubelskiego Eustachego Potockiego i jej konsyliarzem oraz sędzią kapturowym, a następnie (23 VIII) posłem na elekcję, z prawem wyboru marszałka sejmu. Wziął udział w elekcji Stanisława Poniatowskiego i podpisał 7 IX t.r. sufragia z woj. lubelskim. Jako asesor podpisał uchwałę sejmiku elekcyjnego podkomorskiego 28 I 1765; wkrótce postąpił (nominacja 2 II t.r.) na miecznikostwo urzędowskie. Na sejmiku deputackim 9 IX obrano go deputatem na Tryb. Kor. Małopolski; w związku z tym wyznaczono mu 27 VIII 1766 zastępcę do funkcji konsyliarskiej konfederacji. Kandydował S. na sejmiku elekcyjnym 12 IX t.r. na pisarstwo ziemskie lubelskie; był obecny 16 IX na sejmiku gospodarskim, a 27 IX został wojskim większym urzędowskim.

Dn. 3 VI 1767 podpisał S. akt przystąpienia pow. urzędowskiego do konfederacji, a sam, jako konsyliarz tego powiatu, został wybrany na delegata do generalności i 23 VI t.r. podpisał akt konfederacji w Radomiu. O jego działalności w konfederacji radomskiej nic nie wiadomo; prawdopodobnie znajdował się wśród osób bliskich woj. lubelskiemu Antoniemu Lubomirskiemu. Podobnie jak on, nawet jeśli sprzyjał konfederacji barskiej nie przyłączył się do niej. Dn. 30 IV 1771 został łowczym, a 5 VII t.r. podstolim urzędowskim. Na rozdwojonym sejmiku poselskim 16 VII 1776 znalazł się wraz z braćmi Jackiem i Sylwestrem w opozycyjnej większości, która pod laską Lubomirskiego obradowała w kościele Dominikanów, podczas gdy w kościele pojezuickim regalistyczna mniejszość, pod laską podkomorzego kor. Wincentego Potockiego, obrała posłów na sejm. Z ramienia opozycji, skupionej wokół Puław został posłem na sejm 1778 r.; w czasie obrad powołano go 7 X t.r. do komisji, kontrolującej Dep. Wojskowy Rady Nieustającej. Dn. 26 XI postąpił na podczaszostwo urzędowskie. Był na sejmiku deputackim i gospodarskim 10 IX 1780, kandydował na zastępcę podsędka ziemskiego Józefa Głuskiego na czas jego posłowania na sejm, ale sam się wycofał; uchwały sejmiku podpisał jako gen.-adiutant królewski. Dn. 19 V 1781 został stolnikiem urzędowskim. Marszałkował lubelskiemu sejmikowi deputackiemu 15 VII t.r. W r. 1780 wyrokiem Tryb. Kor. zakończony został wieloletni spór między S-m a rodzeństwem o spadek i nastąpił podział majątku. S. gospodarował w części Bychawy (po matce) i Woli Bychawskiej, gdzie wystawił nowe budynki i zakończył budowę młynów. Zmarł 9 IX 1782, został pochowany w kościele w Bychawie.

S. był żonaty dwukrotnie. Z małżeństwa z nieznaną z imienia Cetyszówną (Cetissówną) nie miał dzieci. Z Antoniną Nieprzecką miał córkę Elżbietę, zmarłą w dzieciństwie, oraz syna Wincentego Fereriusza, żonatego od r. 1795 z Marianną z Wielogłowskich (ok. 1779–1799), córką miecznika krakowskiego Stanisława Kostki Wielogłowskiego i Joanny ze Zborowskich, właściciela (po S-m) części Bychawy, który odkupił od stryja Jacka jego część Bychawy, a w r. 1787 dobra sprzedał. Ok. r. 1785 wszedł być może do grona palestrantów przy Trybunale w Lublinie. Zajmował się twórczością literacką, układał wiersze okolicznościowe (m.in. Nadgrobek dla żony Marianny, Portret młodszej siostry Tekli, B. Jag. rkp. 5517), przerabiał i tłumaczył sztuki teatralne, m.in. z języka włoskiego (B. KUL, rkp. 208, pięć sztuk w przekładzie Wincentego). Opublikował przekład z języka łacińskiego pt. „Podróż do krajów podziemnych Mikołaja Klimiusza. Powieść norwegska” L. Holberga (L. 1819 I–II, wyd. 2, 1823). Siostrą Wincentego (nie wiadomo czy córką S-ego) była zapewne Tekla.

Bibliografia starych druków lubelskich 1630–1800, L. 1997; Estreicher w. XIX; Urzędnicy, IV/4; – Filipczak W., Sejm 1778 roku, W. 2000; Gmiterek H., Dzieje miasta w XVII–XVIII wieku, w: Dzieje Bychawy, Bychawa–L. 1994 s. 57–8, 69; Kraushar A., Książę Repnin i Polska w pierwszym czteroleciu panowania Stanisława Augusta (1764–1768), Kr. 1897 I 309, 399; – Mémoires du roi Stanislas-Auguste; Vol. leg., VII 265; – AP w L.: Akta m. Bychawy, sygn. 1 s. 1–15, sygn. 3 k. 15–36, sygn. 4, Księgi ziemskie lub., Relacje, sygn. 72 k. 97v, sygn. 476 k. 934v–9, mf. z Kurii Biskupiej w L., Bychawa, akta urodzeń 1740–50, 1763–70 s. 81–2, 85, 1771–96 s. 2, 21 (akta zgonów 1771–95) t. XIII k. 72–3; B. Jag.: rkp. 5517 s. 65–89, 113 (dot. Wincentego); B. Łopacińskiego w L.: rkp. 11909; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 8326 k. 23, 240, 251v, 253, 259, 268v, 272–v, 288v, 289, 290, 294v, 298, 308v, 309, 330v, 335v, 361v, 425–7, rkp. 8333 k. 144–v; B. Ossol.: rkp. 6509.

Elżbieta Wierzbicka